Hapklare brokjes

Hapklare brokjes

– Karine Hoenderdos, diëtiste – 

Het was tijdens de biologieles, waarschijnlijk ongeveer in het vierde jaar van de middelbare school. Daar kwam het aan bod: de spijsvertering. ‘Van mond tot kont’, zoals wij (immer giechelende pubers) een oneerbiedige samenvatting gaven van het onderwerp. Oneerbiedig, ja. Want die spijsvertering bleek eigenlijk best interessant.

Tijdens mijn studie Voeding en Diëtetiek, na de middelbare school, was de spijsvertering natuurlijk een van de hoofdonderwerpen. Het interessante werd steeds interessanter, zoals vaker als je ergens meer van afweet. Wat valt er veel te weten over de spijsvertering! Zo zijn er in het speeksel al enzymen die de spijsvertering starten. En zijn er darmhormonen met tongbrekende namen zoals Cholecystokinine-pancreozymine. Voor koolhydraten, eiwitten en vetten zijn totaal verschillende spijsverteringroutes bedacht. De mens heeft vernuftige manieren ontwikkeld om vette voedingsstoffen ‘op te lossen’ in het waterige bloed. Er zijn meters darmen, die hun oppervlakte nog vergroten door zich oneindig te plooien en te buigen.

Alles in de spijsvertering is erop gericht om het eten compleet te verwerken, tot uiteindelijk minuscule, hapklare brokjes voor de lichaamscellen ontstaan. Bijzonder is ook dat de spijsvertering alles aan kan. Van appel tot vette vis, van patatje oorlog tot een pondzak drop. Het heeft het vermogen uit al ons voedsel de voedingsstoffen te halen en op te slaan. Een super efficiënte eetverwerkingsfabriek.

De spijsvertering: het is verbazingwekkend verfijnd en ingenieus. Een beetje gepaste eerbied is wel op zijn plaats, pubers van Nederland!