darmkanker

‘Customized’ behandeling endeldarmkanker Maastricht UMC

Dr. Monique Maas en dr. Doenja Lambregts promoveerden onlangs cum laude op een nieuwe behandelwijze voor patiënten met een ernstige vorm van endeldarmkanker, onder begeleiding van Prof. Beets-Tan (radioloog) en Dr. Beets (chirurg).

Tot op heden is de behandeling van endeldarmkanker (rectumcarcinoom) chirurgie met al dan niet bestraling en chemotherapie vooraf. Sommige grote tumoren zijn na deze voorbehandeling vrijwel verdwenen. Uit voorzorg worden deze patiënten vaak alsnog geopereerd. Deze operatie gaat vaak gepaard met een flinke achteruitgang in kwaliteit van leven, door bijvoorbeeld een blijvend stoma.

De onderzoeksgroep van professor Beets-Tan en dr. Beets onderzochten patiënten met grote, niet-uitgezaaide endeldarmtumoren. Bij al deze patiënten was de tumor volledig verdwenen na bestaring en chemotherapie. Dit hield in 1) het verdwijnen van de tumor op MRI na 6-8 weken bestraling en chemotherapie, 2) geen verdachte lymfeklieren op MRI, 3) geen tumor zichtbaar bij endoscopie en in de biopten, 4) geen tumor voelbaar indien dit het geval was bij de eerste presentatie van de patiënt.

De deelnemers kozen zelf voor het alternatief voor chirurgie: de wait-and-see behandeling. Vanzelfsprekend werden regelmatig controles uitgevoerd om eventuele teruggroei van de tumor snel op te sporen en te behandelen.

Patiënten die ervoor kozen om geen operatie te ondergaan hadden veel minder last van complicaties en een betere kwaliteit van leven. Een permanente stoma was nog maar zelden nodig en was er slechts een enkele keer sprake van teruggroei van de tumor. Daarnaast ervaren de patiënten de eigen inspraak in de behandeling als zeer prettig.

 

Note: Dit stuk is geschreven door drs. Linda Wanders, arts-onderzoeker Maag- Darm- Leverziekten

Bron: Lambregts DM et al. Long-term follow-up features on rectal MRI during a wait-and-see approach after a clinical complete response in patients with rectal cancer treated with chemoradiotherapy. Dis Colon Rectum. 2011 Dec;54(12):1521-8