Gastcolumn: Hoezo, druk, druk, druk?
Onlangs las ik op twitter dat het ‘fiets naar je werk’-dag was. Leek mij nogal een gedoe: eerst ’s ochtends naar buiten om mijn fiets te pakken, meezeulen naar boven en dan met fiets en al de trap af. En geloof me, het is ‘gewoon’ al avontuurlijk genoeg om de trap van ons arbeidershuisje uit 1904 af te dalen.
Maar het heeft toch nog altijd minder weg van een mijnenveld dan reizen met het openbaar vervoer. Door de stromende regen naar het station fietsen en met een aan je benen plakkende broek plaats te nemen (als die er nog is) in een coupé waar je medereizigers het komende half uur tot drie kwartier over je heen zullen niesen. Want tja, het heerst hè?
in Frankrijk is het gebruikelijk om op maandagochtend al je collega’s twee zoenen te geven. Ik denk niet dat mijn immuunsysteem dit bijzonder op prijs zou stellen. Gelukkig verwacht mijn enige collega dit niet van me. Als ik op mijn werk ben gearriveerd gaat hij kwispelend voor me zitten en wil dan heel graag even achter zijn oren gekriebeld worden. En als ik dan met een kop thee achter mijn bureau plaats heb genomen dan legt hij zijn kop op mijn voeten. Daar blijven ze lekker warm van. Vooral als het buiten heel hard regent.
Voor mijn lunch ben ik niet afhankelijk van een bedrijfskantine met vette frikadellen en kleffe witte broodjes, er staan hier verse smoothies in de koelkast en vaak ligt er ook een vers harinkje of een makreelfilet. Als ik besluit om tussen de middag een salade te eten kan ik hier in de kantoortuin rucola plukken. Of basilicum, dat groeit hier ook. En op dagen dat ik me wat minder goed voel, mag ik gewoon werken vanaf de comfortabele vierzitsbank die hier staat. En dat mag dan ook languit en onder een dekentje. Daar doen ze hier helemaal niet moeilijk over.
Voor een Crohnpatiënt zijn regelmaat, balans en het vermijden van stress van levensbelang. En ik kan zeggen dat ik, na heel wat omzwervingen, eindelijk de werkomgeving heb gevonden waar dat de dagelijkse gang van zaken is. Maar als u me nu even wil excuseren, ik zie een straaltje najaarszon: mijn collega en ik gaan even een wandeling maken.